376 + 808

بسم الله

می‌گوید یک لقمه. می‌گویم یک دنیا. برای او کم‌ها بزرگ‌اند. برای او کم‌ها راهی‌اند برای ورود به دنیایی بزرگ‌تر. مثل وقتی که او را دید. کم بود. اما باز شد. همان راهِ عجیب و شاید ترسناک. و شاید غم‌انگیز. و شاید لذت‌بخش. حالا کنجکاو است. کنجکاوِ بیشتر شناختنش. بیشتر دیدنش. بیشتر فهمیدنش. بیشتر فهمیدنش.

می‌گوید یک لقمه. می‌گویم یک دنیا...

#عجیب‌اما‌واقعی

376 + 807

بسم الله

از دل بستن می‌ترسد. از نگاه کردن طولانی به کسی. از انتظار برای دیدنش. از اشتیاق برای حرف زدن با او. از صبوری کردن برای دردهایش. از پابه پایش زخم خوردن. از بیداری‌های شبانه‌ برای خوب کردنِ حالش. از بیداری‌های شبانه برای خوب شدن حالش. از دیدن عکس‌هایش. از خیره شدن به چشم‌هایش. از دعا کردن برای سلامتی‌اش. از دل‌نگرانی برای سلامتی‌اش. از اضطراب برای دیدنش. از دلشوره برای ندیدنش. از گریه کردن برای او. از خندیدن با او. از هدیه دادن به او. از هدیه گرفتن از او. از نوشتن برای او. بنویسی دوستت دارم. بخواند دوستت دارم. بگوید دوستت دارم. بخوانی دوستت دارد...

از دل بستن می‌ترسد. از به خودش رسیدن می‌رسد. از از خودش بریدن می‌ترسد. از خودش می‌ترسد...

#عجیب‌اما‌واقعی

376 + 806

بسم الله

خوابت می‌آید. چشم‌هایت را می‌بندی و زیر چادر گل‌گلی‌ات می‌خزی. نمی‌خوابی. گوشی را روشن می‌کنی. گالری را باز. عکس‌هایش. یکی یکی مرور می‌شوند. از بچگی‌اش تا همین چند روز پیش. دوست داری. نگاه کردن به او را دوست داری. انگار کنار گل سرخ مخملی حیاط خانه‌ی پدری‌ات ایستاده‌ای و گلبرگ‌هایش را نوازش می‌کنی. انگار آب گرفته‌ای به ریشه‌ی درختِ انار. انگار مشغول پهن کردن پیراهنِ بلند چین‌دارت روی طناب وسط حیاط هستی. انگار لیوان چایت را پر کرده‌ای و روی پله‌ی سوم نشسته‌ای و به شکل ابرها نگاه می‌کنی. همه چیز لذت بخش است. همه‌ی کارهایی که گفتم. مثل نگاه کردن به او. مثل دیدن او. مثل دیدنِ مداومِ او. مثل دیدنِ مداومِ راه رفتنِ او.

خوابت می‌آید. چشم‌هایت را می‌بندی و نگاهت می‌کند...

#اردیبهشت

376 + 805

بسم الله

با هم حرف بزنید. حرف‌های خوب بزنید. خوب، حرف بزنید. با هم حرف زدن، بمب می‌شود همه‌ی غصه‌ها را پودر می‌کند. برای باهم حرف زدنمان، شکر.

‌|لب‌خند

376 + 804

بسم الله

تعادل.

مشاور از تعادل گفت. از کارهای ریز و درشتی که در روزمره‌ام انجام می‌دهم و تعادل ندارند. آن‌ها را بنویسم. جلوی چشمم باشند. یکی یکی سروسامانشان بدهم. گفت با درست کردن تعادل این کارهای ریز، درشت‌ترها هم درست می شوند. مثل درگیریِ ذهنم با ذهن تو...

376 + 803

بسم الله

شنبه‌ها

با آمار مقدماتی شروع می‌شود. استاد پیوسته سر کلاس که می‌آید، لب‌خند پاشیده می‌شود روی صورت بچه‌ها. آرام، آمار درس می‌دهد. می‌فهمیم. می‌خندیم. می‌خندیم. می‌فهمیم.

با اقتصاد ایران تمام می‌شود. ارائه‌های دانشجوها و صحبت‌های فراوان استاد انصاری. بحث‌های بسیار ناامیدوارانه‌ی دانشجوها و آمارهای واقع‌بینانه‌ی استاد. بحث و بحث و بحث، بر سرِ اقتصادِ ایران. فقط کتک‌کاری هنوز نداشته‌ایم سر کلاس.

یکشنبه‌ها

با سیاست شروع می‌شود. استاد اصلان‌زاده‌‌ جنتلمن‌گونه با آن کلمه‌های فرانسوی‌اش و تیپ ایرانی‌اش، روی تخته‌ی شیشه‌ای از دولت_ملت می‌نویسد و از منشور حقوق شهروندی که آقای روحانی لازم‌ الاجرایش نکرده صحبت می‌کند.

با روانشناسی اجتماعی ادامه پیدا می‌کند. استاد حیدری. آرش حیدری. فقط می‌گویم دمش گرم و سرش سلامت. چکش می‌گیرد می‌زند همه‌ی ساخته‌های ذهنی‌ات را خُرد می‌کند. می‌خندد و سوال در سرت ایجاد می‌کند. به آدمهای بی‌فکر راحت می‌گوید نادان و سوال در سرت ایجاد می‌کند. انگار کن، این انسان، مأمور شده است که تو در زندگی‌ات سوال داشته باشی.

با تاریخ مطبوعات تمام می‌شود. استاد میرکیایی، آرام حرف می‌زند. خیلی آرام، اما درس جذاب است. تاریخ‌خوانی همیشه برایم جذاب بوده، حالا تاریخ مطبوعات هم باشد. مثلا از ازدواج با دریای پادشاه ونیز بگوید. یا از سلطه منزلتی. یا از سانسور و نشریات دنیای وارونه.

دوشنبه‌ها

با کلیات حقوق شروع می‌شود. استاد طُرُف. زنی محکم، سخت‌اخلاق، حقوق‌خوان و حقوق‌دان. از مبحث آزادی شروع کرد و من فکر می‌کنم آزادی را هیچ‌وقت نمی‌توانیم تمام کنیم.

با اخلاق تمام می‌شود. استاد رجبیِ شاد و سرزنده و مخاطب‌شناس. می‌داند بچه‌های این دوره‌ و‌ زمانه چقدر از دین‌خوانی و دین‌‌فهمی دور شده‌اند. با روش خوبی یادمان می‌دهد، چیزهایی که باید بدانیم.

ترم سومم با این برنامه پیش می‌رود، اما یک چیز را جا انداختم.

تو را

تو را

تو را

تو را...

376 + 802

بسم الله

کوه بودم. از خودم بالا می‌رفتم. سنگلاخ‌هایم زیر پایم سُر می‌خوردند. شاخه‌هایم به خودم گیر می‌کردند. از سختیِ خودم خسته می‌شدم. در جای دنجی از خودم می‌ایستادم و خستگی در می‌کردم. افقی دورتر از خودم را می‌دیدم و لذت می‌بردم. و گاهی هم می‌ترسیدم. و گاهی هم غمگین می‌شدم. کوه بودم. از خودم بالا می‌رفتم. به ایستگاه چهارمم رسیدم. لب‌خند زدم از این فتح. از این رد شدن. از این رفتن و رفتن و رفتن و مغلوب نشدن. کوه بودم. سخت و ترسناک. سخت و بدبدن. اما، بالاخره مغلوب شدم. مغلوبِ اراده‌ای قوی‌تر. و چه زیباست اراده‌ی قوی...

376 + 800

بسم الله

در هشتصدمین پست فصل جدید وبلاگم، دلم خواست بگویم: خداوندِ جان، بخاطر انگیزه‌ی قوی‌ای که بهم عطا کردی ازت متشکرم. همین.

|لب‌خند

376 + 799

بسم الله

شب‌ها زود می‌خوابم. دستِ‌کم زودتر از شب‌های تابستان. زود بیدار می‌شوم. دستِ‌کم زودتر از روزهای تابستان. پاییز شروع شده است و من هم شروع شده‌ام. از همان وقتی که سرم را بالا گرفتم و دیدمت.

376 + 798

بسم الله

و بی‌نهایت چیست؟

به راستی بی‌نهایت چیست؟

تا کجا قرار است در آن سوی آسمان‌ها زندگی کنیم؟ فرقی ندارد در آتش باشد یا خنکای زیرِ درختان. تهی ندارد؟ ته نداشتن یعنی چه؟

برای لحظه‌ای صبح امروز، ترسیدم از انسان بودن. و سرنوشتِ بدونِ تهِ انسان بودن.