376 + 730

بسم الله

صدای نگهبان در همه‌ی خوابگاه می‌پیچد؛ 《دانشجویان محترم کارگاه انتخاب همسر هم‌اکنون در نمازخانه در جریان است. با کاغذ و خودکار تشریف بیاورید.》 نمی‌روم. خسته‌ام، شامم را درست و حسابی نخوردم، وقت نماز است، میان ترم اقتصاد مانده و من باید تا نیمه‌های شب بیدار باشم و درس بخوانم. پس وقت ندارم و نمی‌روم. اما اگر وقت داشتم می‌رفتم؟ نه. انتخاب همسر کارگاه نمی‌خواهد، عشق می خواهد و ایمانی برای مبارزه. حتی شاید عشق هم نخواهد. به هم اتاقی ام می‌گفتم حاضر نیستم اعتقادم را فدای عشق کنم. بخاطر عاشقی با یک مرد، دست از اعتقاد کشیدن؟! نه، این یکی از من برنمی‌آید. مثلا بگوید چادرت را بردار بخاطر من. در مخیله‌ی من هم نمی‌گنجد. هم اتاقی ام من را فهمید؟! نمی‌دانم. فقط می‌دانم درس دارم و صدای اذان در همه‌ی خوابگاه پیچیده است. کارگاه چگونه آدم قشنگ باشیم.

| لب‌خند

376 + 729

بسم الله

در مترو، به پریِ زاویه زیست و حریری به رنگ آبان گفتم خلاصه‌ی این دورهمی‌ها این شعر است؛ به پایان آمد این دفتر، حکایت همچنان باقی‌ست.

خیلی حس‌ها و حرف‌ها دارم اما فقط می‌توانم بگویم خوشحالم. آرامم. حس کردم امروز را واقعا زندگی کردم. شکرا لله.

+ رعایت نیم‌فاصله. به یادِ جنابِ زلال. لب‌خند

376 + 728

بسم الله

اگر صداها حذف شوند، حجمِ خاطره های یادآوری شده، کم می شود، کم و کمتر. اما چه کنیم که اهلِ دوستی با زخم هاییم. آهنگِ امپراطور مهدی یراحی، امروز دوست داشتنی ترین صدای روی اعصابم بود.

376 + 727

بسم الله

وقتی استاد رهایت نمی کند و به سرویس خوابگاه نمی رسی،

وقتی تصمیم می گیری به مدت دو ساعت در دانشگاه بیکار نچرخی و خودت به خوابگاه بروی،

وقتی سوار تاکسی آزادی می شوی و با مترو به انقلاب می روی،

وقتی هندزفری قرمزت را می خری،

وقتی لا به لایِ کتاب ها و پیکسل ها و دفترها و آدم های کتابفروشی سوره مهر لب خند می زنی،

وقتی از کنار دانشگاه تهران آرام رد می شوی،

وقتی رو به روی ورودی دانشکده حقوق و علوم سیاسی اش، کنار نرده های ساختمان مرکزی می نشینی،

وقتی هوا خنک است،

وقتی برگ ها برایت می رقصند،

وقتی موسیقی اردیبهشت می گذاری و صدایش را بلند می کنی،

وقتی کتاب شعر پرواز 69 را باز می کنی و شعر می خوانی و شعر می خواند،

وقتی رهگذرهای آن حوالی شما دو تا را می بینند و موسیقی را می شنوند و کنجکاو تصویر روی کتاب شعرت می شوند،

وقتی حوالی سه راه شهید بهشتی زیر نم نم باران آهنگ زمزمه می کنی و از صدایت لذت می بری،

وقتی با هم این شعر را تکرار می کنید؛

تلاقی من و تو: این بهار بارانی،

وقتی می خندی،

وقتی با دوستت می خندی،

وقتی خودت هستی،

وقتی کنار یک انسانِ دیگر، با وجود تمام معبرهای زمین، خودت هستی،

یعنی امروزت را زندگی کردی.

یعنی امروزم را زندگی کردم.

همین.

| لب خند

376 + 726

بسم الله

اردیبهشت آمد.

برنامه اردیبهشتمان چه باشد؟

کارهای اردیبهشت گونه چیست؟

شاید، یک سلام دوباره به خودم.

به تمامِ خودم.

به همه ی خودی که نباید حتی در 31 فروردین جا بماند.

راستی 31 فروردین،

چه روز جالب و شادی شد.

جشن امضای کتاب شعرِ [پرواز 69 از شایان مصلح]

در خیابان انقلاب،

با جمعی از پرسپولیسی ها،

چه قدر خوش بودیم.

روزهای آرامش بخشمان بسیار.

| لب خند

376 + 725

بسم الله

ببین که زخم تنم با نمک قوی تر شد

| بخشی از یک ترانه از کامل غلامی

وقتی خواندمش، ماندم. تا به حالایِ حالا، ندیده بودم چند کلمه بتواند اینقدر خوب و کامل و جامع، من را توصیف کند. به صفحه ی اینستاگرام کامل که رفتم و با این ترانه مواجه شدم، ماندم. وقتی خواندمش، ماندم. وقتی بهش فکر کردم، ماندم. اصلا نمی خواهم بال و پر بدهم به این شعر و از خودم بگویم. ناله کنم و ناله کنم و ناله. هرگز. فقط آمدم بگویم و بنویسم که عجیب این شاعرهای جوان خوب می گویند. چقدر خوشحالم که شاعر هم سن و سال خودم وجود دارد. من را بفهمد. تو را بفهمد. ما را بفهمد. همه ی شاعرها خوبند. از قدیم تا به حالا. اما سن مهم است. تجربه های مشترک مهمند. این بخش از ترانه هم خیلی مهم است. آنقدر که روی کاغذ نوشته و چسبانده شد به دیوار. وقتی می خوابم می بینمش. وقتی بیدار می شوم می بینمش. آنقدر به قوی تر شدنم فکر می کنم که دیگر جایی برای جولان دادن نمک ها نمی ماند. زخم هایم را دوست دارم. نمک ها اذیتم نمی کنند. راستی، وقتی این بخش از ترانه را خواندم، ماندم. فکر می کنم روزی که قرار است خودم را توضیح بدهم، دیگر نیاز نباشد شاهنامه بگویم برایش، همین کافی ست. همین تکه شعر کافیِ کافی ست.

| لب خند

376 + 724

بسم الله

تو نسبت به خودت حساسیت داری. از خودت بیزاری. تو آدم گریزی.

خداحافظ گاری کوپر | رومن گاری

376 + 723

بسم الله

هر بار که آدمها به خواسته ها و برنامه های زندگی ام می گویند رویا و آرمان و ... لب خند می زنم و می گذارم در ذهن خسته و تنگ خود بمانند. هر بار که به حرفهایم اَنگ خیال پردازی و افکار بچگانه می زنند می خندم و می گذارم با افکار علمی و امروزی خود خوش باشند. امروز، و اما امروز، فهمیدم چقدر خوش بختم که هنوز رویا و تخیل دارم. هنوز با عشق نفس می کشم و نگذاشتم ذهن و قلبم شبیه مثلا آدم بزرگ ها شود. امروز، بعد خواندن این بخش از کتاب درسی ام، دوباره عاشق رویاهایم شدم.

دریافتعکس

چقدر عجیب بود برایم که دکتر معتمدنژاد، امروز را تخیل آمیز می دانست.

376 + 722

بسم الله

این روزها ساده آمدن و رفتن در رابطه با انسان ها را بلد شده ام. نمی دانم چه اتفاقی افتاده است. فضای این اتفاق می تواند هولناک باشد و حتی خوشحال کننده، اما بالاخره اتفاقی افتاده. ساده با انسان ها آشنا می شوم. کمی آشنا می شوم. خیلی کم. من تا به این سن، آشنایی عمیقی را تجربه نکرده ام. از همان ها که بتوانم در چشمهای آن فرد نگاه کنم و حرفهایم بیاید. آخر من وقتی در چشمهای انسان ها نگاه می کنم زبانم از کار می افتد و تمرکزم را از دست می دهم. همین باعث می شود ارتباط چشمی در گفتگوهایم نداشته باشم. می گفتم؛ آشنایی عمیقی که نگاهم حرف بزند برایش. دست های سرد و کبود شده ام را گرفت نپرسد چرا اینطور شدی. اشکم که روی پرِ روسری سرمه ای ام ریخت برایش تاسف بار نباشد و پوزخند در دلش نزند. آشنایی عمیقی که دهان باز می کنم بدون پیش داوری بگوید؛ خودت مهمی. همان خودی که فکر می کند ماموریتی دارد روی زمین. همان خودی که تمام سعی اش را می کند تا برای خلق خدا مفید باشد. همان خودی که عشق و مبارزه را، فقط عشق و مبارزه را راهِ لذت و آرامش خودش می داند. همان خودی که ترس هایش محترمند، اندوهش سنگین و لب خندش؟...لب خندش؟...هیچ. از لب خندِ این خود هیچ برداشتی نکند.

ساده آشنا می شوم. کم. خیلی کم. و بدون فراز و نشیبی، در مدتی کم، ساده آشنایی ام تمام می شود. انگار نمی خواهم بیشتر انسان ها را بشناسم. آشنایی عمیق، نعمت بزرگی ست. برای داشتنش لیاقتی نیاز است که هنوز در من نیست.

الهی نصیبم/نصیبمان کن.

می خواستم چه بگویم که این ها را گفتم؟ یادم نمی آید. اصلا مهم نیست. حرف زدم، خالی شدم کمی، خیلی کم، اما شکرا لله. و این برای یک روزم کافی ست.

376 + 721

بسم الله

اینجا کسی هست که حداقل یک نظرسنجی استاندارد انجام داده باشد؟ موضوعش فرقی نمی کند.