376 + 870

بسم الله

بچه‌ها در چشم‌هایم زل می‌زنند و می‌گویند این چالش‌ها اصلا مناسب حال و احوالِ الانِ ما نبود. ما خوش بودیم. می‌خندیدیم. چرا یک روز هم دوام نیاورد؟ نمی‌دانم چه بگویم به‌ آن‌ها، به نگاه‌شان، به چشم‌های پر از اشکِ دختر کرمانی‌‌ام، و اعصابِ متشنجِ دختر شیرازی‌ام، ولی می‌دانم که باید حرفی بزنم. نگاهش می‌کنم. دوباره می‌پرسد: تو بعد این اتفاقات هنوز هم به خدا بودنِ خدا باور داری؟ لب‌خند می‌زنم. لب‌خند می‌زنم و می‌گویم: دارم.

می‌گوید: چرا؟

نفس عمیق می‌کشم: چون خودم مقصر بودم و خدا حالا، بیشتر از همیشه دارد خدایی می‌کند. در غیر این‌صورت من مثل فواره‌ی چمن‌های دانشکده، به هر طرف پاشیده می‌شدم. و جمع شدنی؟ نه. در کار نبود.

376 + 868

بسم الله

باید مفصل‌تر از این حرف‌ها بیایم برای ثبت روزگارم در اینجا بنویسم که چه شد و چه نشد. من چه کردم و خدا چه کرد و او چه کرد. اما کوتاه و مختصرش شیرین‌تر است. فیروزه‌ای تر است. همین‌که بیایم بنویسم می‌دانستم اردی‌بهشت، برایم ماندگار می‌شود. مثل 29 اردی‌بهشت 1397، با دیدنِ سرمه‌ای پوشِ ارتباطات، و مثل 20 اردی‌بهشت 1398، با شنیدن عجیب‌ترین کلماتی که در قلب و ذهنش می‌گذرد. من شگفت‌زده‌ترین دخترِ زمین هستم در این اردی‌بهشت‌های اسرار‌آمیز. شکر خدایِ جان را. ما با توکل به خودش، به خودِ خودِ خالقِ محبت، آفریننده‌ی دوست داشتن، و پروردگارِ قلب‌های تپنده، در این مسیر آرام آرام قدم برمی‌داریم.

نوشتم تا یادم نرود چه بر من گذشت روی زمین. در این سفر کوتاه.

نوشتم تا بعدِ خستگیِ سحری پختن و درس خواندنِ نیمه‌شبانه، لب‌خند بزنم و در آرام‌ترین حالتِ جریانِ خونم، خداوند را شکر کنم.

نوشتم تا در فیروزه‌ای‌ترین لحظه‌ها هم پروردگارِ قلبم را فراموش نکنم. مثل لحظه‌های سخت. مثل همان لحظه‌های سختِ طی شده.

|لب‌خند

376 + 862

بسم الله

بعضی روزها، طوری برایت طی می‌شوند که قبل مرگت، به یادشان می‌آوری و با لب‌خند می‌گویی《چه روز اسرارآمیزی بود!》 بعضی روزها، طوری پازلِ خوب و ناخوبِ زندگی را برایت می‌چینند که یک‌تنه جورِ ناخوب را تحمل می‌کنند و در یک نگاهِ گذرا آن دوره را بخواهی مرور کنی فقط لحظه‌های خوب می‌بینی.

بعضی روزها، روز نیستند. شب هم نیستند. لحظه‌ی قبلِ طلوعِ خورشیدند. همان هنگامی که قلبت آرامشِ فراگیری دارد و خون در رگ‌هایت به آسودگی حرکت می‌کند و رنگِ چشم‌هایت خالص است و دست‌هایت آماده‌ی دریافتِ بهترین‌ها.

بعضی روزها، لحظه‌ی قبلِ طلوعِ خورشیدند. همان‌قدر شوق‌آور و فرازمینی. تو هستی و یک جهانِ در خواب و آسمانِ پهناور و خورشیدی که بالا می‌آید. بالا‌تر. باز هم بالاتر. و به تو می‌رسد. به رنگِ خالصِ چشم‌هایت. و تو خداوند را می‌بینی. همان لحظه. همان دم. و دیگر تنها نیستی. و دیگر تنها نخواهی بود. برای ابد. تا تهِ ابدیت.

بعضی روزها، دیروز بود.

376 + 857

بسم الله

صبح‌ها تقلا برای دانشگاه رفتن و حضوریِ مفید خوردن در کلاس‌‌های درس، عصرها کیو کیو بنگ بنگی هیجان‌انگیز. سیبل‌ها را یکی یکی سوراخ کنی و دقت کنی ببینی آیا توانستی هدف را ببینی یا حتی در ذهنت هم باید آرزوی تک‌تیرانداز شدن را دفن کنی. شب‌ها جزوه‌ها را باز کردن و حل تمرین‌های اصول روزنامه‌نگاری. در خبرگزاری‌ها بچرخی و به دنبال عناصر و ارز‌ش‌های خبری بگردی. بعد بیست الی سی دقیقه روی تردمیل بدوی و وزنه کار کنی و روی نفس‌گیری‌ات هم. بعد جنازه شوی. دراز بکشی و داستان بخوانی و پلک‌هایت آرام آرام روی هم بیفتد. فکر می‌کنم کم کم دارم بلد می‌شوم به خودم اهمیت بدهم.

|لب‌خند

376 + 854

بسم الله

حسِ آرون رالستون را دارم. گیر کرده در چالشی سخت و نفس‌گیر. درون و بیرون، در تلاطم. و آیا تصمیم من هم مثل اوست؟

376 + 849

بسم الله

صدای سه‌‌تار در گوشم می‌دود. در عمیق‌ترین لایه‌ی گوشم. شاید کنار حلزونی.

روی مایع گوشِ درونی‌ام می‌غلتد. به یاد آخرین غلتم افتادم. که افتادم. از تخت پایین اتاق 203. همان اتاقی که کنار آشپزخانه‌ است و همان آشپزخانه‌ای که به فکر بودم در آن نان محلی درست کنم. برای تو. نانی که دوست داشتی مزه‌اش را امتحان کنی. اما در ماهی‌تابه‌ای که جا برای نانِ دونفره ندارد. وسایلم یک‌نفره‌اند. همه‌شان. حتی همان تخت پایینی که از آن افتادم. مثل آخرین غلتم که من را انداخت. آخرین غلت‌ها تنها هستند. آخرین غلتی که تو را از تخت بیندازد، تنهاتر است. مثل صدای سه‌تار که چند دقیقه‌ایست در گوشم می‌دود. در کنار حلزونیِ گوشم.

غلتان و تنها.

376 + 848

بسم الله

خلوت بودن دانشگاه اذیتم می‌کرد. امروز. دیروز. هفته‌ی گذشته. خلوت بودن، در کل برایم ناراحت کننده است. فکر می‌کنم چیزی سر جایش نیست. مثل وقتی که مادرم برای تنبلی‌هایم غر نزند. مثل وقتی که کنترل تلویزیون در دست‌های پدرم نباشد. مثل وقتی که نام و نشان آدم‌هایی که برایت مهمند به تدریج در فهرست مخاطب‌های تلگرامت پایین و پایین‌تر برود. مثل وقتی که لب‌خند نزنم. خلوت بودن یعنی همین‌ها. همین لحظه‌هایی که گفتم. در این وقت‌ها من ناراحتم. حالم حتی به رنگ کِرِم هم نیست چه برسد به فیروزه‌ای. خلوت بودن غم‌انگیز است. گاهی ترسناک هم می‌شود. مثل نیمه شب‌هایی که ناگهان از خواب می‌پرم و فقط تاریکی می‌بینم و صدای هیچ. و من در آن مرحله از شب‌هایم، دلم می‌خواهد زار زار گریه کنم. بخاطر خلوتی چنین ترسناک. خلوت بودن در کل برایم ناراحت کننده‌ است به جز یک مورد. یک اتاق. یک میز. من و کلمات. بنویسم و خلوتم را ستایش کنم. بنویسم و خلوتم را نوازش کنم. این خلوت را، این خلوتِ فیروزه‌ای را.

خلوت بودن دانشگاه اذیتم می‌کرد. امروز. دیروز. هفته‌ی گذشته. و به‌خصوص کلاس درس حقوق اساسی.

376 + 846

بسم الله

کتابی درباره‌ی داستان‌نویسی می‌خوانم. می‌گوید بنویس. زیاد بنویس. همیشه بنویس. عاشق نوشتن باید باشی تا بتوانی نویسنده‌ی خوبی شوی. بارها این کلمه‌ها را تکرار می‌کند. و من هر بار، چشم برهم می‌گذارم و فکر می‌کنم. که عاشق نوشتنم؟ که می‌خواهم نویسنده‌ی خوبی شوم؟ کتاب داستان‌نویسی را چند لحظه‌ی قبل بستم چون می‌خواستم در این صفحه‌ی سفید مطلب جدید بنویسم که من اگر نویسنده شوم یا نشوم، نویسنده‌ی خوبی شوم یا نشوم، با کلمه به دنیا آمده‌ام و با کلمه می‌میرم. واژه‌ها دوستان من هستند، اتفاق‌های قصه‌گونه زندگی من و نوشتن، لذت‌ِ خودآگاه و نا‌خودآگاهِ من. کتاب داستان‌نویسی را بعد انتشار این مطلب دوباره باز می‌کنم و به خواندن و یادداشت‌برداری‌ام ادامه می‌دهم اما، پیش از آن باید بگویم، پیرمرد میوه‌فروشِ سرِ کوچه‌ی ما، صد سال تنهاییِ کهنه‌ای در دستش بود. روزی، من در اوجِ جوانی، چنین تصویرِ کهن‌سالی دیدم و برایم نه عجیب، بلکه غریب بود. انگار، فردوسی روی صندلیِ زنگ‌زده‌ای نشسته بود و داشت شاهنامه می‌خواند.

376 + 843

بسم الله

بعد از آن دو هفته‌ی مرموز، حالا به مرحله‌ی بعدی بازی درونی‌ام رفته‌ام. سکوت. سکوتی که فکر می‌کنم نیاز است تا بگذارم آدم‌های جهانم به کارهایشان برسند. روزی تمام می‌شوم اما از خود گذشتن، عادتم شده است. ولی شما این کار را نکنید. بعضی از خود گذشتن‌ها اصلا نباید اتفاق بیفتند. ظلم محض است. حتی از ظلم آمریکا به ایران هم بزرگ‌تر. و شاید روزی برسد که مردم تظاهرات کنند و فریاد سر بدهند «مرگ بر توهم فداکاری»

376 + 835

بسم الله

با درس‌هایی که جواب قطعی دارند میانه‌ی خوبی ندارم. مثلا همین درس‌های فرمول‌دار. همین‌هایی که الّا و بلّا باید جواب درست به دست بیاوری تا نمره بگیری. الّا و بلّا باید از فلان مسیر مساله را حل کنی وگرنه جواب‌هایت را خراب کرده‌ای. خب من انسانم. ربات نیستم. در نیم ساعت قبل از شروع شدن امتحان ممکن است برای مسائلی درونم طوفانی شود آن‌وقت چطور خوب یادم بیاید که متغیر مستقل دقیقا کدام بود و وابسته کدام تا بتوانم همبستگی پیرسون را درست حل کنم. من انسانم. دلم خواست سطح‌بندی ترتیبی‌ام کم و متوسط و زیاد باشد ولی فرمول و مسیر مشخص و ال و بل می‌گوید باید در این مساله فقط کم و زیاد باشد‌. خب نمره‌هایم پر، ولی عطر خوش‌رایحه به آن سیستم علمی که ما را فقط ربات می‌خواهد. نمی‌فهمد وقتی امروز دختری سر می‌چرخاند و نمی‌بیند، حتما انرژی‌اش کم می‌شود. آن‌وقت بجای آنکه ارزش خبری را متغیر مستقل و نفوذ اخبار را متغیر وابسته بداند، دست زیر چانه‌اش می‌گذارد و می‌گوید: x فقط حضور او. والسلام.