376 + 921

بسم الله

از وقتی که دانشجو شدم یکی یکی ایرادهایم می‌زند بیرون. تجربه‌ی همخانه شدن با چندنفر در یک اتاق چندمتری، همسایه شدن با چندنفر در یک محیطِ چندمتری، دانشگاه و دانشجوها و استادهایش، قلب قلبی شدن تمام وجودم و کشف کردن یک نفر دیگر، دور بودن از خانواده، مسافر بودن و حکم یک مهمانِ عزیز را پیدا کردن در خانه و بین فامیل، همه‌ی این‌ها از من چیزی ساخته که هر روز و هر دقیقه، در حال بررسی خودم هستم. در تکِ تکِ رفتارهایم و بازخوردهایی که به سمتم می‌آید تیز می‌شوم. سر خم می‌کنم و زل می‌زنم به خودم. کشف می‌کنم این انسانِ بیست و چهار سالِ زمینی عمر کرده را. هر روز و هر دقیقه. و چه لذتی بالاتر از کشف کردن؟!

در میان این کشف و استخراج‌های مهم و چالشی و حساس، من امروز فهمیدم که توانِ تحملِ بحثم پایین است. وارد بحث می‌شوم تا پیروز از آن خارج شوم وگرنه بهم می‌ریزم و رفتارهایی ناخوب نشان می‌دهم. این را قبل ظهر امروز فهمیدم. وقتی که با متنی که در حدود ساعت هشت صبح، در کانال گذاشته بود و من باید می‌خواندم مواجه شدم. برای من نوشته بود. وقتی خواندم اُردی‌بهشتی شدم. چون من دوباره چیزی کشف کردم و ماموریت جدیدی روی زمین برای تکامل خودم به من سپرده شده بود. «بحث و گفتگو را، نه برای پیروز شدن، برای بزرگ شدن، انجام بده.» بله، من از وقتی که دانشجو شدم بیشتر خودم را می‌بینم و می‌شناسم و سلام و احوال‌پرسی دارم. انگار، در سال‌های قبلش، با کسی دیگر زندگی می‌کردم.

376 + 814

بسم الله

هر ترم باید استاد عجیبی داشته باشم. آدم‌های عجیب هیجان‌انگیزند. مساله‌ای را در تو زنده می‌کنند که این دنیای ماشینی و زندگی سریع و آماده، در تو کشته است. کشف کردن. کنجکاو شوی و بخواهی بشناسی. بدانی. بیشتر و بیشتر. در این پاییز، با یکی از این آدم‌های هیجان‌انگیز آشنا شده‌ام. استاد روانشناسی اجتماعی‌ام. «آرش حیدری» که اگر در اینترنت هم جستجو کنید صحبت‌هایش موجود است. البته شنیدن حرف‌هایش وقتی در یک فضای کوچک حضور دارید کی بُوَد مانند خواندن کلماتِ تایپ شده. این مردِ جوانِ عجیبِ هیجان‌انگیز، من را با مفهومِ ترس به طرز متفاوتی مواجه کرد. ترس را با تلاش و تمرین، نشانم داد. من را ترساند که اگر خوب ننویسم، خوب تحلیل نکنم، خوب نبینم، خوب نفهمم، خوب جستجو نکنم، خوب دقت نکنم، از او نمره‌ای نمی‌گیرم. و نمره نگرفتن از او یعنی تو یک نادانی. یک دانشجویِ درس‌خوان و هیچ‌ندان. تو فقط پوسته هستی. هیچ محتوایی نداری. ترسیدم. من آدمی بودم که از ابتدای دست به قلم شدن، فقط ادبی نوشتم. و خب در اولین کارنوشتی که برای درسش نوشتم، به طور درستی، نابود شدم. همان «همکاری که باید هر کس در زندگی‌اش داشته باشد» گفت داستان نوشته‌ای. نه یک تحلیل علمی از یک فیلم روانشناختی. نفس عمیق کشیدم. من که بلد نیستم علمی بنویسم. باز هم نوشتم. گفت پیشرفت داری ولی هنوز روایت‌ دارد. برای استاد فرستادم. تعریف کرد که قلم خوب و روانی دارم اما ابهام علمی دارم و باید اصلاحش کنم. فعلا نمره‌ام از 4 نمره، 2/5 است. خوشحال بودم که تعریف شنیده‌ام اما خوشحال نبودم که بلد نیستم علمی بنویسم. تحلیل بنویسم. تمرین کردم. باز هم. باز هم. تا نیمه‌ی همان شبی که وقت داشتم ایمیل کنم، در تاریکی اتاق، با چراغ گوشی و لپ‌تاپ، نوشتم. فرستادم. هر چه بادا باد.

استادِ عجیبی‌ست. هیجان‌انگیز و کاربلد. و البته، ترسناک.

ترسیدم. تمرین کردم. با خودم روبه‌رو شدم. با نقصم. با نقص مهمی که باید زودتر رفع می‌شد.

یک روز بعد جواب ایمیلم آمد.

من موفق شده بودم. بالاخره بلد شدم کمی تحلیلی بنویسم. کمی علمی. کمی غیرادبی. و کمی از کلماتِ اسرارآمیزِ داستانی‌ام  دور شوم.

نمره‌ی شما 4/25 از 4

انتظار مرا خیلی بالا بردید. موفق باشید در امتحان ترم و تحلیل‌های بعدی.

علاوه بر اینکه باید یک همکارِ اسرارآمیز در زندگی‌تان داشته باشید، به دنبال یک استاد و معلمِ اسرارآمیز هم بگردید. با خودتان روبه‌رویتان کند و یکی یکی نقص‌هایتان را به شما نشان بدهد.

آیا این پاداش صبوری‌ من است؟

خدا را شکر.

|‌لب‌خند

376 + 813

بسم الله

صورت مساله پاک کردن بلد نیستم. تا تهِ مساله باید بروم تا حالم خوب شود و بتوانم ادامه بدهم. مثل هر بار، امشب هم تا تهِ مساله‌ام رفتم و حالا نفس عمیق می‌کشم و لب‌خند می‌زنم و بعدِ حقوق خواندن، کتاب چگونه می‌توان داستان‌نویس شد؟ را باز می‌کنم و با هیجان و دقت می‌خوانم و یادداشت‌برداری می‌کنم. چرا؟ چون مأموریتی دارم.

راستی، برای خودتان حتما همکاری که مربی‌گری هم بلد است انتخاب کنید. دنیایتان مزه می‌گیرد. (فقط خودم فهمیدم چه گفتم :)) )

|لب‌خند

376 + 803

بسم الله

شنبه‌ها

با آمار مقدماتی شروع می‌شود. استاد پیوسته سر کلاس که می‌آید، لب‌خند پاشیده می‌شود روی صورت بچه‌ها. آرام، آمار درس می‌دهد. می‌فهمیم. می‌خندیم. می‌خندیم. می‌فهمیم.

با اقتصاد ایران تمام می‌شود. ارائه‌های دانشجوها و صحبت‌های فراوان استاد انصاری. بحث‌های بسیار ناامیدوارانه‌ی دانشجوها و آمارهای واقع‌بینانه‌ی استاد. بحث و بحث و بحث، بر سرِ اقتصادِ ایران. فقط کتک‌کاری هنوز نداشته‌ایم سر کلاس.

یکشنبه‌ها

با سیاست شروع می‌شود. استاد اصلان‌زاده‌‌ جنتلمن‌گونه با آن کلمه‌های فرانسوی‌اش و تیپ ایرانی‌اش، روی تخته‌ی شیشه‌ای از دولت_ملت می‌نویسد و از منشور حقوق شهروندی که آقای روحانی لازم‌ الاجرایش نکرده صحبت می‌کند.

با روانشناسی اجتماعی ادامه پیدا می‌کند. استاد حیدری. آرش حیدری. فقط می‌گویم دمش گرم و سرش سلامت. چکش می‌گیرد می‌زند همه‌ی ساخته‌های ذهنی‌ات را خُرد می‌کند. می‌خندد و سوال در سرت ایجاد می‌کند. به آدمهای بی‌فکر راحت می‌گوید نادان و سوال در سرت ایجاد می‌کند. انگار کن، این انسان، مأمور شده است که تو در زندگی‌ات سوال داشته باشی.

با تاریخ مطبوعات تمام می‌شود. استاد میرکیایی، آرام حرف می‌زند. خیلی آرام، اما درس جذاب است. تاریخ‌خوانی همیشه برایم جذاب بوده، حالا تاریخ مطبوعات هم باشد. مثلا از ازدواج با دریای پادشاه ونیز بگوید. یا از سلطه منزلتی. یا از سانسور و نشریات دنیای وارونه.

دوشنبه‌ها

با کلیات حقوق شروع می‌شود. استاد طُرُف. زنی محکم، سخت‌اخلاق، حقوق‌خوان و حقوق‌دان. از مبحث آزادی شروع کرد و من فکر می‌کنم آزادی را هیچ‌وقت نمی‌توانیم تمام کنیم.

با اخلاق تمام می‌شود. استاد رجبیِ شاد و سرزنده و مخاطب‌شناس. می‌داند بچه‌های این دوره‌ و‌ زمانه چقدر از دین‌خوانی و دین‌‌فهمی دور شده‌اند. با روش خوبی یادمان می‌دهد، چیزهایی که باید بدانیم.

ترم سومم با این برنامه پیش می‌رود، اما یک چیز را جا انداختم.

تو را

تو را

تو را

تو را...

376 + 802

بسم الله

کوه بودم. از خودم بالا می‌رفتم. سنگلاخ‌هایم زیر پایم سُر می‌خوردند. شاخه‌هایم به خودم گیر می‌کردند. از سختیِ خودم خسته می‌شدم. در جای دنجی از خودم می‌ایستادم و خستگی در می‌کردم. افقی دورتر از خودم را می‌دیدم و لذت می‌بردم. و گاهی هم می‌ترسیدم. و گاهی هم غمگین می‌شدم. کوه بودم. از خودم بالا می‌رفتم. به ایستگاه چهارمم رسیدم. لب‌خند زدم از این فتح. از این رد شدن. از این رفتن و رفتن و رفتن و مغلوب نشدن. کوه بودم. سخت و ترسناک. سخت و بدبدن. اما، بالاخره مغلوب شدم. مغلوبِ اراده‌ای قوی‌تر. و چه زیباست اراده‌ی قوی...

376 + 799

بسم الله

شب‌ها زود می‌خوابم. دستِ‌کم زودتر از شب‌های تابستان. زود بیدار می‌شوم. دستِ‌کم زودتر از روزهای تابستان. پاییز شروع شده است و من هم شروع شده‌ام. از همان وقتی که سرم را بالا گرفتم و دیدمت.

376 + 751

بسم الله

نخوابیده بودیم، از دیروزش بیدار. خسته؟ کمی. آن‌ها سرحال می‌گفتند برویم اما من روی تخت دراز کشیده بودم و با خنده می‌‌گفتم نه. خوابم می‌آید. می‌شود نرویم؟ اصلا این دختر دارد شوخی می‌کند. به سرش زده است. ساعت 6 صبح وقتی از روز قبلش نخوابیده‌‌ایم، برویم پیاده‌روی؟! تو یک خُلِ باحال با پیشنهاد‌های دوست‌ داشتنی هستی اما من خوابم می‌آید. نخوابیده بودیم، از دیروزش بیدار. اما راضی شدم. اما، رفتیم. کسی در خیابان نبود. ولیعصرِ خالی. ولیعصرِ خنک با خورشیدی که راحت به ما می‌رسید. ولیعصرِ بزرگ. شاید بزرگ نبود. شاید من بزرگ می‌دیدمش. رها بودم در پیاده‌روی‌ِ آن. می‌توانستم بدون اینکه نگران برخورد‌های تن به تنِ هراس‌انگیز باشم به آسمان نگاه کنم و قدم بردارم. حرف زدیم. درباره‌ی این روزهایمان. این روزهای گیج و عصبیِ دنیایمان. این روزهایِ به جنون جنسی دچار شده. این روزهایِ خسته. از راه‌حل‌ها حرف می‌زدیم. از چراها. از ای کاش‌ها. از دیوانه‌ بودن این قرن. نخوابیده بودیم، از دیروزش بیدار. مسیر اصلی را نرفتیم. پیچیدیم. به کوچه پس کوچه‌های خلوتِ پردرخت. خسته شدیم. ولی رفتیم. می‌رفتیم ولی نمی‌رسیدیم. بالاخره، رسیدیم. در آلاچیقی نشستیم. و دراز کشیدیم. و حرف زدیم. و آب‌پاش‌های پارک لاله حسابی خیسمان کرد. من را بیشتر. چون مقاومت نکردم. فرار نکردم. چقدر لذت بخش بود. چقدر لذت بخش بود آن خنکایِ آب در گرمایِ صبحِ 17 خرداد 1397. نخوابیده بودیم، از دیروزش بیدار، ولی، لب‌خند‌های قشنگ می‌زدم و خودم را دوست داشتم.

376 + 739

بسم الله

می‌خندیدم. مثل آدم‌ِ مست که ناهشیاری‌اش پیداست، پیدا بود که پایم محکم به زمین نمی‌چسبد. پیدا بودم، که فقط می‌خندم. که فقط راه می‌‌روم. که فقط حرف نادرست آدم‌هایی را که اهل دل نیستند می‌شنوم و رد می‌شوم. که فقط دلم می‌خواهد از مردمِ همیشه رَونده، عکس‌های تکان‌خورده‌یِ تار شده بگیرم. که فقط به آمده‌های در دلم فکر کنم و به زود رفتن‌هایشان به جایِ قورت دادن غصه، اخم کنم. می‌خندیدم. مثلِ خودم. مثل دختری که از رقصیدن چادرش به هیجان می‌آید و دلش دست می‌خواهد. بچه که بودیم چه راحت دست همدیگر را می‌گرفتیم و حالا، چه راحت دست‌هایمان حسرت شده‌اند. می‌خندیدم. نرده‌های دانشگاه تهران برایم سوژه خوبی شده بود. و البته آن پسرِ غریب یا غریبه‌ای که آن سوتر نشسته بود و به نمی‌دانم چه آهنگی گوش می‌داد. از او هم عکس گرفتم. تار شد. خوب شد که تار شد. می‌خواستم بروم رو به رویش بایستم و بگویم که می‌خواهم از او عکس بگیرم، اما مگر چند بار شده که بتوانیم آدم باشیم و جنسیت‌ را کنار بگذاریم؟ می‌خواستم بروم اما نشستم. بی‌اجازه عکس تاری از او گرفتم. بی‌اجازه به عکسش لب‌خند زدم که اینقدر جذاب شده است. بی‌اجازه چه کارها که نمی‌کنم. مثلِ همین چند روزِ پیش، که بی‌اجازه نگاهت کردم.

376 + 737

بسم الله

جمع کردن سفره برایم سخت است، اما سفره‌ پهن شدن روی زمین را دوست دارم. شستن ظرفها برایم سخت است، اما پر شدن ظرف از غذا را دوست دارم. بطری خالی نوشیدنی غمگینم می‌کند، اما وقتی درِ آن را هم‌اتاقی باز می‌کند لب‌خند می‌زنم. تو هم نیستی، اما‌ نگاهت همان سفره‌ی پهن شده روی زمین و ظرف پر شده‌ی غذا و درِ باز شده‌ی بطری ست.

376 + 730

بسم الله

صدای نگهبان در همه‌ی خوابگاه می‌پیچد؛ 《دانشجویان محترم کارگاه انتخاب همسر هم‌اکنون در نمازخانه در جریان است. با کاغذ و خودکار تشریف بیاورید.》 نمی‌روم. خسته‌ام، شامم را درست و حسابی نخوردم، وقت نماز است، میان ترم اقتصاد مانده و من باید تا نیمه‌های شب بیدار باشم و درس بخوانم. پس وقت ندارم و نمی‌روم. اما اگر وقت داشتم می‌رفتم؟ نه. انتخاب همسر کارگاه نمی‌خواهد، عشق می خواهد و ایمانی برای مبارزه. حتی شاید عشق هم نخواهد. به هم اتاقی ام می‌گفتم حاضر نیستم اعتقادم را فدای عشق کنم. بخاطر عاشقی با یک مرد، دست از اعتقاد کشیدن؟! نه، این یکی از من برنمی‌آید. مثلا بگوید چادرت را بردار بخاطر من. در مخیله‌ی من هم نمی‌گنجد. هم اتاقی ام من را فهمید؟! نمی‌دانم. فقط می‌دانم درس دارم و صدای اذان در همه‌ی خوابگاه پیچیده است. کارگاه چگونه آدم قشنگ باشیم.

| لب‌خند