376 + 838

بسم الله

عملیات انجام شد. چهارشنبه‌ی 19 دی سال 1397 سفید شد. این‌بار نه نمایشی، بلکه واقعی و هزینه‌دار.

در جلسه‌ی امتحان، هجده‌ نفر از دانشجویان در اعتراض به انتخاب بدِ اساتید و ضربه به سطح علمی آن‌ها، و به‌خصوص توهین به شخصیت انسانی‌شان، دو کلاس 109 و 111 را ترک کردند و نامه اعتراضی خود را به مسئول آموزش دانشکده تحویل دادند.

حق‌ هزینه دارد.

صفر می‌گیریم.

باید دوباره از اول درس را پاس کنیم.

باید مجبور به گرفتن نمره‌ی بالای 14 باشیم.

اما

لب‌خند بزن! زیر شکنجه.

376 + 837

بسم الله

یعنی امروز عملیات با موفقیت انجام می‌شود؟

376 + 836

بسم الله

همیشه وقتی خلوتی، رغبت انجام کارهای مورد علاقه‌ات را نداری،

ولی به محضِ شلوغ شدن، همه‌ی علاقه‌ها سمتت سرازیر می‌شود.

عجبا از این زندگی.

عجبا...

376 + 821

بسم الله

حد.

حدود.

چارچوب.

یاد بگیریم.

376 + 820

بسم الله

شگفت‌انگیز نیست؟!

برچسب یک دست لباسِ محکمی که در وبلاگ قبلی‌ام نوشته بودم، واقعی شده‌ است.

کمی...

به آرامی...

اما واقعی.

شکر نگویم چه بگویم؟

|لب‌خند

376 + 818

بسم الله

کارهایم روز به روز بیشتر می‌شود. کارنوشت‌‌ و مقاله‌ها و تمرین نویسندگی و مطالعه‌ی آزاد و امتحان‌ها و سوژه‌یابی‌ برای گزارش تولیدی و تکمیل برنامه‌ی سینمایی و تمرین زبان و ...فکر کردن به دلِ گرمم.

آخرین کار،

اما مهم‌ترین کار است.

|لب‌خند

376 + 817

بسم الله

گذشته را انکار نکن.

فراموش نکن.

تلقین هم نکن.

فقط درس بگیر و برو جلو.

376 + 815

بسم الله

راه می‌روم. حواسم پرت است.

می‌نشینم. حواسم پرت است.

می‌خندم. حواسم پرت است.

یقه‌ی سکوتم را بالا می‌کشم و روی دهانم می‌آورم. حواسم پرت است.

قاشق را برمی‌دارم تا اولین لقمه‌ی غذای سلف را در دهانم بگذارم. حواسم پرت است.

پالتویم را می‌پوشم و چادرم را سر می‌کنم تا به دانشگاه بروم. حواسم پرت است.

از دانشگاه برمی‌گردم. حواسم پرت است.

هندزفری در گوشم می‌گذارم و شادترین آهنگِ لیستم را پخش می‌کنم. حواسم پرت است.

غمگین‌ترین آهنگ. حواسم پرت است.

بی‌کلام. حواسم پرت است.

صدایم می‌زنند. حواسم پرت است.

صدایشان می‌زنم. حواسم پرت است.

می‌خوابم. حواسم پرت است.

بیدار می‌شوم. حواسم پرت است.

حواسم را «جایی» پرت کرده‌ام، تا در خالصانه‌ترین لحظه‌های زندگی‌ام، لب‌خند بزنم.

376 + 814

بسم الله

هر ترم باید استاد عجیبی داشته باشم. آدم‌های عجیب هیجان‌انگیزند. مساله‌ای را در تو زنده می‌کنند که این دنیای ماشینی و زندگی سریع و آماده، در تو کشته است. کشف کردن. کنجکاو شوی و بخواهی بشناسی. بدانی. بیشتر و بیشتر. در این پاییز، با یکی از این آدم‌های هیجان‌انگیز آشنا شده‌ام. استاد روانشناسی اجتماعی‌ام. «آرش حیدری» که اگر در اینترنت هم جستجو کنید صحبت‌هایش موجود است. البته شنیدن حرف‌هایش وقتی در یک فضای کوچک حضور دارید کی بُوَد مانند خواندن کلماتِ تایپ شده. این مردِ جوانِ عجیبِ هیجان‌انگیز، من را با مفهومِ ترس به طرز متفاوتی مواجه کرد. ترس را با تلاش و تمرین، نشانم داد. من را ترساند که اگر خوب ننویسم، خوب تحلیل نکنم، خوب نبینم، خوب نفهمم، خوب جستجو نکنم، خوب دقت نکنم، از او نمره‌ای نمی‌گیرم. و نمره نگرفتن از او یعنی تو یک نادانی. یک دانشجویِ درس‌خوان و هیچ‌ندان. تو فقط پوسته هستی. هیچ محتوایی نداری. ترسیدم. من آدمی بودم که از ابتدای دست به قلم شدن، فقط ادبی نوشتم. و خب در اولین کارنوشتی که برای درسش نوشتم، به طور درستی، نابود شدم. همان «همکاری که باید هر کس در زندگی‌اش داشته باشد» گفت داستان نوشته‌ای. نه یک تحلیل علمی از یک فیلم روانشناختی. نفس عمیق کشیدم. من که بلد نیستم علمی بنویسم. باز هم نوشتم. گفت پیشرفت داری ولی هنوز روایت‌ دارد. برای استاد فرستادم. تعریف کرد که قلم خوب و روانی دارم اما ابهام علمی دارم و باید اصلاحش کنم. فعلا نمره‌ام از 4 نمره، 2/5 است. خوشحال بودم که تعریف شنیده‌ام اما خوشحال نبودم که بلد نیستم علمی بنویسم. تحلیل بنویسم. تمرین کردم. باز هم. باز هم. تا نیمه‌ی همان شبی که وقت داشتم ایمیل کنم، در تاریکی اتاق، با چراغ گوشی و لپ‌تاپ، نوشتم. فرستادم. هر چه بادا باد.

استادِ عجیبی‌ست. هیجان‌انگیز و کاربلد. و البته، ترسناک.

ترسیدم. تمرین کردم. با خودم روبه‌رو شدم. با نقصم. با نقص مهمی که باید زودتر رفع می‌شد.

یک روز بعد جواب ایمیلم آمد.

من موفق شده بودم. بالاخره بلد شدم کمی تحلیلی بنویسم. کمی علمی. کمی غیرادبی. و کمی از کلماتِ اسرارآمیزِ داستانی‌ام  دور شوم.

نمره‌ی شما 4/25 از 4

انتظار مرا خیلی بالا بردید. موفق باشید در امتحان ترم و تحلیل‌های بعدی.

علاوه بر اینکه باید یک همکارِ اسرارآمیز در زندگی‌تان داشته باشید، به دنبال یک استاد و معلمِ اسرارآمیز هم بگردید. با خودتان روبه‌رویتان کند و یکی یکی نقص‌هایتان را به شما نشان بدهد.

آیا این پاداش صبوری‌ من است؟

خدا را شکر.

|‌لب‌خند

376 + 810

بسم الله

جهان بزرگ است.

جهان بزرگ است.

جهان بزرگ است.

آیا کافی‌ام؟