376 + 725

بسم الله

ببین که زخم تنم با نمک قوی تر شد

| بخشی از یک ترانه از کامل غلامی

وقتی خواندمش، ماندم. تا به حالایِ حالا، ندیده بودم چند کلمه بتواند اینقدر خوب و کامل و جامع، من را توصیف کند. به صفحه ی اینستاگرام کامل که رفتم و با این ترانه مواجه شدم، ماندم. وقتی خواندمش، ماندم. وقتی بهش فکر کردم، ماندم. اصلا نمی خواهم بال و پر بدهم به این شعر و از خودم بگویم. ناله کنم و ناله کنم و ناله. هرگز. فقط آمدم بگویم و بنویسم که عجیب این شاعرهای جوان خوب می گویند. چقدر خوشحالم که شاعر هم سن و سال خودم وجود دارد. من را بفهمد. تو را بفهمد. ما را بفهمد. همه ی شاعرها خوبند. از قدیم تا به حالا. اما سن مهم است. تجربه های مشترک مهمند. این بخش از ترانه هم خیلی مهم است. آنقدر که روی کاغذ نوشته و چسبانده شد به دیوار. وقتی می خوابم می بینمش. وقتی بیدار می شوم می بینمش. آنقدر به قوی تر شدنم فکر می کنم که دیگر جایی برای جولان دادن نمک ها نمی ماند. زخم هایم را دوست دارم. نمک ها اذیتم نمی کنند. راستی، وقتی این بخش از ترانه را خواندم، ماندم. فکر می کنم روزی که قرار است خودم را توضیح بدهم، دیگر نیاز نباشد شاهنامه بگویم برایش، همین کافی ست. همین تکه شعر کافیِ کافی ست.

| لب خند

376 + 724

بسم الله

تو نسبت به خودت حساسیت داری. از خودت بیزاری. تو آدم گریزی.

خداحافظ گاری کوپر | رومن گاری

376 + 723

بسم الله

هر بار که آدمها به خواسته ها و برنامه های زندگی ام می گویند رویا و آرمان و ... لب خند می زنم و می گذارم در ذهن خسته و تنگ خود بمانند. هر بار که به حرفهایم اَنگ خیال پردازی و افکار بچگانه می زنند می خندم و می گذارم با افکار علمی و امروزی خود خوش باشند. امروز، و اما امروز، فهمیدم چقدر خوش بختم که هنوز رویا و تخیل دارم. هنوز با عشق نفس می کشم و نگذاشتم ذهن و قلبم شبیه مثلا آدم بزرگ ها شود. امروز، بعد خواندن این بخش از کتاب درسی ام، دوباره عاشق رویاهایم شدم.

دریافتعکس

چقدر عجیب بود برایم که دکتر معتمدنژاد، امروز را تخیل آمیز می دانست.

376 + 722

بسم الله

این روزها ساده آمدن و رفتن در رابطه با انسان ها را بلد شده ام. نمی دانم چه اتفاقی افتاده است. فضای این اتفاق می تواند هولناک باشد و حتی خوشحال کننده، اما بالاخره اتفاقی افتاده. ساده با انسان ها آشنا می شوم. کمی آشنا می شوم. خیلی کم. من تا به این سن، آشنایی عمیقی را تجربه نکرده ام. از همان ها که بتوانم در چشمهای آن فرد نگاه کنم و حرفهایم بیاید. آخر من وقتی در چشمهای انسان ها نگاه می کنم زبانم از کار می افتد و تمرکزم را از دست می دهم. همین باعث می شود ارتباط چشمی در گفتگوهایم نداشته باشم. می گفتم؛ آشنایی عمیقی که نگاهم حرف بزند برایش. دست های سرد و کبود شده ام را گرفت نپرسد چرا اینطور شدی. اشکم که روی پرِ روسری سرمه ای ام ریخت برایش تاسف بار نباشد و پوزخند در دلش نزند. آشنایی عمیقی که دهان باز می کنم بدون پیش داوری بگوید؛ خودت مهمی. همان خودی که فکر می کند ماموریتی دارد روی زمین. همان خودی که تمام سعی اش را می کند تا برای خلق خدا مفید باشد. همان خودی که عشق و مبارزه را، فقط عشق و مبارزه را راهِ لذت و آرامش خودش می داند. همان خودی که ترس هایش محترمند، اندوهش سنگین و لب خندش؟...لب خندش؟...هیچ. از لب خندِ این خود هیچ برداشتی نکند.

ساده آشنا می شوم. کم. خیلی کم. و بدون فراز و نشیبی، در مدتی کم، ساده آشنایی ام تمام می شود. انگار نمی خواهم بیشتر انسان ها را بشناسم. آشنایی عمیق، نعمت بزرگی ست. برای داشتنش لیاقتی نیاز است که هنوز در من نیست.

الهی نصیبم/نصیبمان کن.

می خواستم چه بگویم که این ها را گفتم؟ یادم نمی آید. اصلا مهم نیست. حرف زدم، خالی شدم کمی، خیلی کم، اما شکرا لله. و این برای یک روزم کافی ست.

376 + 721

بسم الله

اینجا کسی هست که حداقل یک نظرسنجی استاندارد انجام داده باشد؟ موضوعش فرقی نمی کند.

376 + 720

بسم الله

دیشب با rain مسابقه ی نوشتن داشتیم. خسته بودم و به شدت مشتاق خوابیدن، اما حرف نوشتن بود. وقت نوشتن بود. 5 کلمه از داخل کتاب ها بیرون می آورد و به هم وقت می دادیم تا قصه ای، یا طرحی بنویسیم. می نوشتیم و دوباره 5 کلمه ی دیگر. حالم خوب بود دیشب. حالم خوب بود دیروز. به نود و هفت، اعتماد دارم. بلند شده است و برای جذاب بودنش دارد تلاش می کند. من هم به خودم اعتماد دارم. بلند می شوم و برای آدم قشنگ شدنم، می جنگم. آدم قشنگ ها، خوبند. به دل می چسبند و تا همیشه یادشان و تصویرشان و خاطراتشان می ماند. آدم قشنگ شدن، اصلا تنها مأموریت من روی زمین است.

376 + 719

بسم الله

کویر، فال فروش، حلقه، کلاه، سیروس

سیروس را هنور یادش بود. حلقه ی دوستی شان با مرتضی و امیر و سیروس در کویر شکل گرفته بود. همان سفر عجیب به کویر که غذا و آب تمام شده بود و آن ها همچنان در مسیر گمشده شان سرگردان بودند. سیروس را هنوز یادش بود. آخرین جیره ی آب را به او داد و خودش رفت. نفس عمیق کشید. کلاه سربازی اش را روی سرش گذاشت و از فال فروش میدان انقلاب به یاد سیروس فالی خرید. سیروس را هنوز یادش بود.

376 + 718

بسم الله

دریا، عروسک، رویا، شکوفه، خانه

شکوفه را روی موهای عروسک گذاشت و به سمت دریا رفت. رویاهایش اما در خانه جا ماند.

#تمرین ایده یابی

متشکرم از مریم دوست هم خوابگاهی ام که دو روز است صبح ها ۵ کلمه برایم می فرستد و مجبورم می کند بنویسم.

376 + 717

بسم الله

تمام اتفاقات امروز برایم جذاب و ثبت شدنی بودند ولی آن پسرک یک چیز دیگر بود. جلویم را گرفته بود و اصرار می کرد برایم توپ بخر. مبهوت بودم. من؟ توپ بخرم؟ چرا اینقدر غافلگیرکننده؟ میگفتم بگذار بروم تو همینجا باش برگشتم برایت می خرم. با وجود اینکه خودم هم از حرفم گیج بودم اما واقعا باید می رفتم و دیرم شده بود. انکار من فایده ای نداشت. بالاخره با مشخص شدن آدرسی که دنبالش می گشتم، تایید را به پسرک دادم و به سمت مغازه راهی ام کرد و برایش دو توپ پلاستیکی خریدم. می گفت می خواهم دوتا را یکی کنم. دوستان دیگرش هم بنا گذاشته بودند که برای ما هم بخر. اما دیرم شده بود. امروز فقط در همین حد می توانستم انسانیت داشته باشم. بچه ها را رها کردم و پیش دوستم رفتم که فکر می کردم رفته است اما مانده بود. آخر ماجرا فهمیدم پسرک از دوستم تشکر کرده بود. چرایش را نمی دانم و فقط می خندم به کارش.

376 + 716

بسم الله

دیشب  یادم رفت حرفامو از روی این پل لعنتی جمع کنم.

ذهنه دیگه...گاهی وقتا با خودش حرف میزنه..

تو هم که نبودی باهاش حرف بزنم...

فقط یادمه توی اون شب سرد پشت سر هم دود میشدم...

فکر کنم این منم که هرشب به آلودگی های تهران اضافه میکنم...

راستش رو بخوای برام مهم نیست کجا نفس میکشم..چرا نفس میکشم...وقتی هوایی وجود نداره...

برای من هوا یعنی تو..

داستان هرشب من همیشه یه جاییش میلنگه...همون جایی که میرسه به بودن تو..و تو نیستی...

از Rain

هم اتاقی خوابگاه