۱۴۴ مطلب با کلمه‌ی کلیدی «امید جایش امن است» ثبت شده است

376 + 735

  • ف .ن
  • سه شنبه ۱۸ ارديبهشت ۹۷
  • ۲۱:۳۸
  • ۰ نظر
بسم الله

سلام عجیب ترین اتفاق جهان،

بعد خواندن پست آقامهدی صالح پور، خودم به خودم گفت باید من هم بگویم. بگویم که به شدت طرفدار حرف زدن هستم. حرف زدن و حرف شنیدن. برایم فرقی ندارد طرف مقابلم چه کسی ست، فقط بلد باشد حرف بزند. نه از این بلدشده های کت و شلواری. بلد باشد حرف خوب بزند. حرف خوب اصلا چیست؟ مثلا موضوعی که قبلا نشنیده ام. جوابی که قبلا نگرفته ام. سوالی که قبلا کسی از من نپرسیده است. می دانی؟ من به شدت طرفدار سوال و جوابم. از هم سوال بپرسیم و به هم جواب بدهیم و دوباره سوال بپرسیم و دوباره جواب بدهیم و از حرف زدن با هم حالمان خوب شود. خودم به خودم گفت باید بگویم که من به شدت طرفدار حرف زدن هستم. نه فقط سخنرانی ای یک طرفه و تحمیل افکار و عقاید و بعد هم طرف مقابل از من حالش بهم بخورد و یا من از او متنفر شوم که چه آدم غیرقابل تحملی است. با هم حرف بزنیم. یک گفت و گو. تو گفت و گو دوست داری؟ بیایی روبه رویم بنشینی و دو استکان چای عطرآگین روی زمین بینمان بگذارم و بگویم شروع کن. بعد بگویی از چه بگویم و من بگویم از خودت. از خود گفتن سخت نیست ریشه. از خود گفتن اصلا سخت نیست. گفتن اسم و رسم و سن و ...خوب است. این ها را آدمهایی که با تو در تعاملند خوب است بدانند اما کافی نیست. از خودت بگو. خودی که داری بزرگش می کنی. خودی که هر روز صبح با آن بیدار می شوی. تو بیشتر از آنکه با اسم و رسمت از خواب بیدار شوی با قلبت بیدار می شوی. با افکارت بیدار می شوی. پس خودت را قلب و ذهنت بدان. خودت را روحت بدان نه اسم و سن شناسنامه ای. ریشه جان، من به شدت طرفدار حرف زدنم. قول می دهی روزی از این علاقه ام خسته نشوی؟

376 + 734

  • ف .ن
  • دوشنبه ۱۷ ارديبهشت ۹۷
  • ۲۱:۲۰
  • ۰ نظر
بسم الله

گاهی باید تصمیم نگیری.

376 + 733

  • ف .ن
  • دوشنبه ۱۷ ارديبهشت ۹۷
  • ۱۰:۱۰
  • ۰ نظر
بسم الله
 
گفتم که به سال ۹۷ امید دارم. گفتم که خودش را قشنگ معرفی کرده. گفتم که انگار می‌خواهد برایم دلبری کند و در فهرست باحال‌ترین سال‌های زندگی‌ام جای بگیرد. گفتم که برای ساختنش می‌جنگم. نگفتم؟ گفتم. می‌گویم. خواهم‌گفت. سلام من را به ۹۷ برسانید و بگویید مثل ۹۶ آخرش را جشن خواهم گرفت.
 
 
+ حالم خوش نبود. غمی دیشب تق تق کرده بود و در را که باز کردم رنگ از رخم پرید. اما حالا خوبم. چشمهایم بازِ باز است و می‌خواهم بلند شوم. به درس و کار و ارائه ارتباط و خانه‌داری و دوست داشتن خودم بپردازم.

376 + 731

  • ف .ن
  • يكشنبه ۱۶ ارديبهشت ۹۷
  • ۱۷:۱۱
  • ۰ نظر
بسم الله

در متروی آزادی به تئاترشهر نشسته بودم و به کلمه ها فکر می‌کردم. کلمه ها که گاهی مبهم بودنشان اذیتم می کند. گیجم می‌کند. تمرکزم را می‌گیرد، آنقدر که نمی‌توانستم پینگ پنگ بازی کنم و استاد فهمید. بچه ها فهمیدند. گیجم نکنید کلمه ها. سر به هوایم نکنید کلمه ها. آرام باشید و صریح. بیایید دوستانه خودتان را به من معرفی کنید.

376 + 730

  • ف .ن
  • شنبه ۱۵ ارديبهشت ۹۷
  • ۲۰:۱۹
  • ۰ نظر
بسم الله

صدای نگهبان در همه‌ی خوابگاه می‌پیچد؛ 《دانشجویان محترم کارگاه انتخاب همسر هم‌اکنون در نمازخانه در جریان است. با کاغذ و خودکار تشریف بیاورید.》 نمی‌روم. خسته‌ام، شامم را درست و حسابی نخوردم، وقت نماز است، میان ترم اقتصاد مانده و من باید تا نیمه‌های شب بیدار باشم و درس بخوانم. پس وقت ندارم و نمی‌روم. اما اگر وقت داشتم می‌رفتم؟ نه. انتخاب همسر کارگاه نمی‌خواهد، عشق می خواهد و ایمانی برای مبارزه. حتی شاید عشق هم نخواهد. به هم اتاقی ام می‌گفتم حاضر نیستم اعتقادم را فدای عشق کنم. بخاطر عاشقی با یک مرد، دست از اعتقاد کشیدن؟! نه، این یکی از من برنمی‌آید. مثلا بگوید چادرت را بردار بخاطر من. در مخیله‌ی من هم نمی‌گنجد. هم اتاقی ام من را فهمید؟! نمی‌دانم. فقط می‌دانم درس دارم و صدای اذان در همه‌ی خوابگاه پیچیده است. کارگاه چگونه آدم قشنگ باشیم.
| لب‌خند

376 + 729

  • ف .ن
  • جمعه ۱۴ ارديبهشت ۹۷
  • ۲۲:۴۵
  • ۰ نظر
بسم الله

در مترو، به پریِ زاویه زیست و حریری به رنگ آبان گفتم خلاصه‌ی این دورهمی‌ها این شعر است؛ به پایان آمد این دفتر، حکایت همچنان باقی‌ست.
خیلی حس‌ها و حرف‌ها دارم اما فقط می‌توانم بگویم خوشحالم. آرامم. حس کردم امروز را واقعا زندگی کردم. شکرا لله.

+ رعایت نیم‌فاصله. به یادِ جنابِ زلال. لب‌خند


376 + 727

  • ف .ن
  • دوشنبه ۳ ارديبهشت ۹۷
  • ۰۰:۴۹
  • ۰ نظر
بسم الله

وقتی استاد رهایت نمی کند و به سرویس خوابگاه نمی رسی،
وقتی تصمیم می گیری به مدت دو ساعت در دانشگاه بیکار نچرخی و خودت به خوابگاه بروی،
وقتی سوار تاکسی آزادی می شوی و با مترو به انقلاب می روی،
وقتی هندزفری قرمزت را می خری،
وقتی لا به لایِ کتاب ها و پیکسل ها و دفترها و آدم های کتابفروشی سوره مهر لب خند می زنی،
وقتی از کنار دانشگاه تهران آرام رد می شوی،
وقتی رو به روی ورودی دانشکده حقوق و علوم سیاسی اش، کنار نرده های ساختمان مرکزی می نشینی،
وقتی هوا خنک است،
وقتی برگ ها برایت می رقصند،
وقتی موسیقی اردیبهشت می گذاری و صدایش را بلند می کنی،
وقتی کتاب شعر پرواز 69 را باز می کنی و شعر می خوانی و شعر می خواند،
وقتی رهگذرهای آن حوالی شما دو تا را می بینند و موسیقی را می شنوند و کنجکاو تصویر روی کتاب شعرت می شوند،
وقتی حوالی سه راه شهید بهشتی زیر نم نم باران آهنگ زمزمه می کنی و از صدایت لذت می بری،
وقتی با هم این شعر را تکرار می کنید؛
تلاقی من و تو: این بهار بارانی،
وقتی می خندی،
وقتی با دوستت می خندی،
وقتی خودت هستی،
وقتی کنار یک انسانِ دیگر، با وجود تمام معبرهای زمین، خودت هستی،
یعنی امروزت را زندگی کردی.
یعنی امروزم را زندگی کردم.
همین.

| لب خند

376 + 726

  • ف .ن
  • شنبه ۱ ارديبهشت ۹۷
  • ۰۱:۲۰
  • ۰ نظر
بسم الله

اردیبهشت آمد.
برنامه اردیبهشتمان چه باشد؟
کارهای اردیبهشت گونه چیست؟
شاید، یک سلام دوباره به خودم.
به تمامِ خودم.
به همه ی خودی که نباید حتی در 31 فروردین جا بماند.
راستی 31 فروردین،
چه روز جالب و شادی شد.
جشن امضای کتاب شعرِ [پرواز 69 از شایان مصلح]
در خیابان انقلاب،
با جمعی از پرسپولیسی ها،
چه قدر خوش بودیم.

روزهای آرامش بخشمان بسیار.

| لب خند

376 + 725

  • ف .ن
  • چهارشنبه ۲۹ فروردين ۹۷
  • ۲۲:۴۹
  • ۰ نظر
بسم الله

ببین که زخم تنم با نمک قوی تر شد




| بخشی از یک ترانه از کامل غلامی

وقتی خواندمش، ماندم. تا به حالایِ حالا، ندیده بودم چند کلمه بتواند اینقدر خوب و کامل و جامع، من را توصیف کند. به صفحه ی اینستاگرام کامل که رفتم و با این ترانه مواجه شدم، ماندم. وقتی خواندمش، ماندم. وقتی بهش فکر کردم، ماندم. اصلا نمی خواهم بال و پر بدهم به این شعر و از خودم بگویم. ناله کنم و ناله کنم و ناله. هرگز. فقط آمدم بگویم و بنویسم که عجیب این شاعرهای جوان خوب می گویند. چقدر خوشحالم که شاعر هم سن و سال خودم وجود دارد. من را بفهمد. تو را بفهمد. ما را بفهمد. همه ی شاعرها خوبند. از قدیم تا به حالا. اما سن مهم است. تجربه های مشترک مهمند. این بخش از ترانه هم خیلی مهم است. آنقدر که روی کاغذ نوشته و چسبانده شد به دیوار. وقتی می خوابم می بینمش. وقتی بیدار می شوم می بینمش. آنقدر به قوی تر شدنم فکر می کنم که دیگر جایی برای جولان دادن نمک ها نمی ماند. زخم هایم را دوست دارم. نمک ها اذیتم نمی کنند. راستی، وقتی این بخش از ترانه را خواندم، ماندم. فکر می کنم روزی که قرار است خودم را توضیح بدهم، دیگر نیاز نباشد شاهنامه بگویم برایش، همین کافی ست. همین تکه شعر کافیِ کافی ست.

| لب خند

376 + 723

  • ف .ن
  • دوشنبه ۲۷ فروردين ۹۷
  • ۱۳:۱۷
  • ۰ نظر
بسم الله

هر بار که آدمها به خواسته ها و برنامه های زندگی ام می گویند رویا و آرمان و ... لب خند می زنم و می گذارم در ذهن خسته و تنگ خود بمانند. هر بار که به حرفهایم اَنگ خیال پردازی و افکار بچگانه می زنند می خندم و می گذارم با افکار علمی و امروزی خود خوش باشند. امروز، و اما امروز، فهمیدم چقدر خوش بختم که هنوز رویا و تخیل دارم. هنوز با عشق نفس می کشم و نگذاشتم ذهن و قلبم شبیه مثلا آدم بزرگ ها شود. امروز، بعد خواندن این بخش از کتاب درسی ام، دوباره عاشق رویاهایم شدم.
دریافتعکس

چقدر عجیب بود برایم که دکتر معتمدنژاد، امروز را تخیل آمیز می دانست.