376 + 788

بسم الله

وقتی دیدم کارت اهدای عضوم تا سال ۹۸ وقت دارد، غمگین شدم.

من اکنون به هر چه نگاه می‌کنم غمگین می‌شوم.

چون اندوهِ دلم بیدار شده است و دارد مثل غم در انیمیشن ظاهر باطن، همه‌ی خاطره‌های طلایی‌ام را آبی می‌کند!

376 + 787

بسم الله

هر دو پشت میز نشسته بودیم. دست‌های من زیر میز بود وقتی که داشتم تک تک ناخن‌های بلندم را در گوشت دستم فرو می‌کردم و دست‌های تو روی میز بود وقتی که فنجان چایت را بغل گرفته بودی و به بخارش نگاه می‌کردی. بخار چای. بخار چای. بخار چای. هیچ‌وقت، حتی وقتی که داشتم با دامن قرمز گل‌گلیِ چین‌دارِ کوتاه دنبال خرگوش دایی می‌دویدم و منتظر بودم تا صدایم کنند و بگویند بیا شمع‌ ۵ سالگی‌ات را فوت کن و به حسابِ آدم‌بزرگ‌ها غافلگیر شوم، فکر نمی‌کردم که روزی به بخار چای حسادت کنم. من می‌دانستم قرار است برایم تولد بگیرند و حالا هم می‌دانم قرار است تا آخر به فنجانت نگاه کنی و بعد لب‌هایت را تکان بدهی و خدا را به حافظ بچسبانی و با کافه‌دار حساب کنی و بروی. هر دو پشت میز نشسته بودیم. هر دوهای زیادی پشت میز نشستند و می‌نشینند و خواهند نشست، اما کاش بدانند خدا آنقدر که آن‌ها تمایل دارند مشتاق حافظ نیست!

#کنج‌کافه‌‌نشین

376 + 786

بسم الله

کار کردن در مسیر علاقه و تواناییت، هم‌اندازه‌ی اکسیژن واجب است.

376 + 785

بسم الله

امشب بهم گفته شد من خیلی عقبم، نه از کسی، از تواناییِ خودم. و من حالا لب‌خندم چون به خودم برگشتم. هنوز به قدرت کلمات شک دارید؟ من که شک نداشتم. و ایمان هم دارم که بعضی آدمها فقط باید برایت حرف بزنند. یک کلمه از آن‌ها می‌شود ده قدم رو به جلو در زندگی‌ات. و شکر خداوندی را که کلمات را آفرید و بعضی آدمها را.

| لب‌خند

376 + 784

بسم الله

مثل نئو وقتی که در آن ایستگاه قطار زیرزمینی گیر کرده بود، گیر کردم. نه راهِ پس. نه راهِ پیش. و من چه مشتاقانه به پیش رفتن فکر می‌کنم و نمی‌شود.

| اللهم کمک.

376 + 783

بسم الله

بعضی‌ آدم‌ها را وقتی می‌بینی به یاد آهنگ‌هایی می‌افتی. مثلا ممکن است وقتی نوشته‌های یک بلاگر را که می‌خوانی به یاد شهرام شب‌پره بیفتی و یکی دیگر به یاد یاس و یکی دیگر به یاد محسن چاوشی و یکی دیگر به یاد حامد زمانی و یکی دیگر به یاد انریکه و یکی دیگر به یاد علیرضا قربانی و یکی دیگر به یاد جنیفر لوپز و ...

تا به حال به خودم فکر نکرده‌ام. راستش تا به حال به هیچ‌کس فکر نکرده‌ام. فقط امشب یکهو در وبلاگ آقای رایمون فهمیدم کامل و نوشته‌هایش شبیه آهنگ‌های مهدی یراحی هستند. آن موسیقی و فضایش. آن شعر و قصه‌اش. به خودش هنوز نگفته‌ام البته :)

حالا به نظرتان من شبیه کدامم؟

376 + 782

بسم الله

امشب در گزارشی از یک نجات یافته از اعتیاد، جمله‌ی جذابی شنیدم. جمله‌ای که خودم را به خودم یادآوری کرد. که من در برابر سختی‌ها غولم. غول مهربانی که مشکل را با یک دستم عقب می‌رانم و فرمان ایست می‌دهم و می‌گویم صبر کن حاجی. داری تند می‌روی. «با بد کسی درافتادی».

376 + 781

بسم الله

دلم می‌خواهد کلمات صدادار بنویسم. هر چه بیشتر از خودم روی زمین یادگاری بگذارم، خیالم راحت‌تر است.

376 + 780

بسم الله

برای عید قشنگِ غدیر، رختِ تنم آماده است. اما رختِ جانم؟ نه.

376 + 779

بسم الله

برای جبران همه‌ی کلماتی که در طی این بیست‌وسه سال به آدم‌ها نگفته‌ام، می‌خواهم با تو حرف بزنم. من یک دیکتاتورم. یک خودخواه. اما کسی که برایت غذا بپزد و لباس‌هایت را بشوید و موهایت را شانه بزند و بند کفش‌هایت را ببندد و کیف مدرسه‌ات را به دوشت بیندازد و قصه‌های ماجراجویانه‌ی هیجان‌انگیز بگوید و باهات فوتبال ببیند و برای قرمز و آبی کل‌کل کند و روی صورتت نقش پرچم ایران بکشد و دیوار اتاقت را پر از عکس آدم‌های مورد علاقه‌ات کند و پابه پایت فیلم ببیند و با بالشت به جانت بیفتد و حرکت‌های رزمی رویت پیاده کند و شب ها با تو ماه را رصد کند و سر به سرِ ستاره‌ها بگذارد و بوی تک تکِ بلوز‌ها و تی‌شرت‌هایت را نفس بکشد و چشم‌هایت را بسته و باز، ببوسد و «بزن قدش» اصلی‌ترین و رایج‌ترین رفتارش با تو باشد، آیا واقعا دیکتاتور است؟