376 + 797

بسم الله

احمقانه است اگر فکر کنم این ناله‌ها برای یک مساله‌ی ساده‌ی احساسی‌ست. شده‌ام مثل رستم که کشتن یک حریف، مساله‌ای ساده برایش بود اما وقتی آن حریف پسرش شد، دیگر قصه‌اش، قصه نبود. غصه شد. غصه‌ام. پسرم حریفم شده است. قبل کشتنش می‌فهمم. می‌فهمم واقعیت می‌گوید بنشین سرجایت. تو در این مرحله از زندگانی‌ات می‌مانی. عبور؟ نمی‌شود. تو در این جوانیِ زخمی می‌مانی. کار می‌کنی، از خیابان‌ها می‌گذری، صبح به صبح چای دم می‌کنی، به مادرت پشت تلفن آمار ناهار و شام خوردنت را می‌گویی و به محل کارت می‌روی و گاهی کافه‌نشینی با دوستانت و گاهی مسجد رفتن با چادر نماز سفیدِ گل‌گلی‌ات و گاهی مزار شهدا رفتن با گلویی سنگین و تا صبح فیلم دیدن و کار نوشتن و سفر رفتن و خسته شدن و بعد هم مُردن. عشق؟ هم‌سر؟ فرزند؟

واقعیت تیر سه شعبه دارد.

آخ گلویم...

376 + 796

بسم الله

هق هق از درد و

الکن از گفتن

انتهای کلام را خوردن ...

376 + 795

بسم الله

خوشا به حال هر آن کسی که کسی را برای گفتن حرف‌هایش دارد.

همین.

376 + 794

بسم الله

روز اول، ادب.

376 + 793

بسم الله

برای |شب اول|

پیراهن سیاه پدر را که از بین لباس‌هایش برداشتم فهمیدم وقت سبک شدن و از نو آغاز کردن رسیده‌ است. انگار، آغاز سال تفکر، همین آغاز سال هجری قمری‌ست. هر بار قمرِ زمین و آسمان، می‌خواهد جدید شوم. من سیاه پوشیدم. درخشیدم. اما تو بدونِ هیچ اضافه‌ای، قمری، عباسِ فاطمه. چه برازنده‌ات است، عباسِ فاطمه. عباسِ فاطمه. عباسِ فاطمه.

376 + 792

بسم الله

من پیراهن حریر گل‌گلی آبی و صورتی می‌پوشم اما از جنگ می‌نویسم.

من پیانوی بی کلام Yiruma گوش می‌دهم اما از جنگ می‌نویسم.

من با هدفون آهنگ هندیِ شادِ سه بعدی گوش می‌دهم و نیمروی قلبی شکل در آشپزخانهِ کوچک خوابگاه درست می‌کنم اما از جنگ می‌نویسم.

من تلِ پارچه‌ای گل‌گلی روی موهایم می‌گذارم اما از جنگ می‌نویسم.

من روی پاهایم می‌ایستم و می‌چرخم و می‌چرخم اما از جنگ می‌نویسم.

من ساعت‌ها فیلم‌های تیم برتون می‌بینم و با فیلم big fish قصه‌های رویایی در سرم می‌سازم اما از جنگ می‌نویسم.

من عصرها در حیاط خانه‌ی پدری از دلبری‌های جوجه‌ها ذوق‌زده می‌شوم و به جست‌و‌خیز کردن بچه‌گربه‌ها می‌خندم اما از جنگ می‌نویسم.

من ر‌ژ لب قرمز می‌زنم و جلوی آینه می‌ایستم و به خودم لب‌خند می‌‌زنم اما از جنگ می‌نویسم.

من به همین درهمی زندگی می‌کنم اما به اینکه با بچه‌ها زیر درختِ رویِ تپه بنشینیم و قصه بخوانیم امید دارم. امید برای من جایش امن است.

376 + 791

بسم الله

بدونن

شاخه‌های اهل تابستون

بازم گُل میدن

و

آروم نمی‌شینن

376 + 790

بسم الله

دوست داشتنش، فقط دوست داشتن نبود.

#فانوس‌ها

376 + 789

بسم الله

من دلم ‌می‌خواهد از نزدیک مواظبت باشم نه از دور.

#فانوس‌ها

376 + 788

بسم الله

وقتی دیدم کارت اهدای عضوم تا سال ۹۸ وقت دارد، غمگین شدم.

من اکنون به هر چه نگاه می‌کنم غمگین می‌شوم.

چون اندوهِ دلم بیدار شده است و دارد مثل غم در انیمیشن ظاهر باطن، همه‌ی خاطره‌های طلایی‌ام را آبی می‌کند!