376 + 838

بسم الله

عملیات انجام شد. چهارشنبه‌ی 19 دی سال 1397 سفید شد. این‌بار نه نمایشی، بلکه واقعی و هزینه‌دار.

در جلسه‌ی امتحان، هجده‌ نفر از دانشجویان در اعتراض به انتخاب بدِ اساتید و ضربه به سطح علمی آن‌ها، و به‌خصوص توهین به شخصیت انسانی‌شان، دو کلاس 109 و 111 را ترک کردند و نامه اعتراضی خود را به مسئول آموزش دانشکده تحویل دادند.

حق‌ هزینه دارد.

صفر می‌گیریم.

باید دوباره از اول درس را پاس کنیم.

باید مجبور به گرفتن نمره‌ی بالای 14 باشیم.

اما

لب‌خند بزن! زیر شکنجه.

376 + 726

بسم الله

اردیبهشت آمد.

برنامه اردیبهشتمان چه باشد؟

کارهای اردیبهشت گونه چیست؟

شاید، یک سلام دوباره به خودم.

به تمامِ خودم.

به همه ی خودی که نباید حتی در 31 فروردین جا بماند.

راستی 31 فروردین،

چه روز جالب و شادی شد.

جشن امضای کتاب شعرِ [پرواز 69 از شایان مصلح]

در خیابان انقلاب،

با جمعی از پرسپولیسی ها،

چه قدر خوش بودیم.

روزهای آرامش بخشمان بسیار.

| لب خند

376 + 720

بسم الله

دیشب با rain مسابقه ی نوشتن داشتیم. خسته بودم و به شدت مشتاق خوابیدن، اما حرف نوشتن بود. وقت نوشتن بود. 5 کلمه از داخل کتاب ها بیرون می آورد و به هم وقت می دادیم تا قصه ای، یا طرحی بنویسیم. می نوشتیم و دوباره 5 کلمه ی دیگر. حالم خوب بود دیشب. حالم خوب بود دیروز. به نود و هفت، اعتماد دارم. بلند شده است و برای جذاب بودنش دارد تلاش می کند. من هم به خودم اعتماد دارم. بلند می شوم و برای آدم قشنگ شدنم، می جنگم. آدم قشنگ ها، خوبند. به دل می چسبند و تا همیشه یادشان و تصویرشان و خاطراتشان می ماند. آدم قشنگ شدن، اصلا تنها مأموریت من روی زمین است.

376 + 713

بسم الله

فیلم های سیاسی.

و این دوازده حرف،

تمامِ من را زنده می کند.

در حال تماشای فیلم the post

376 + 710

بسم الله

در تقابل حیوانات هر سال، برایم افتاد در این سال با ترس هایت رو به رو شو. عجب کار سختی خواست. اما من آدم همین کارها هستم. همین سختی ها. همین جان کندن ها. همین به سختی به خواسته ها رسیدن. قبول کردم. گفتم باشد. رو به رو می شوم. از لحظه ی نشستنم در قطار شروع کردم. من ترس از ارتفاع دارم. باید تخت طبقه اول بخوابم. و هر طور شده تا آن زمان، تخت اول را نصیبِ خودم می کردم. با خواهش و با زرنگی. اما، بالاخره ترسی بود و رو به رو شدنی. رو به رو شدم. مقاومت نکردم. به شماره ی تخت خودم رفتم. طبقه ی دوم. و خوابیدم. قبول کردم. گفتم باشد. رو به رو می شوم. می خواستند بچه های دورهمی سوار آسانسور شوند. و من هم شدم. من از مکان های تنگ و بسته می ترسم. از حبس شدن می ترسم. اما سوار شدم و جنگیدم. با ترسی که روزهای قبل، سال های قبل، قلبم را سیاه می کرد و آدم ضعیفی در نظرم شده بودم. قبول کردم. گفتم باشد. رو به رو می شوم. و حالا من مانده ام و ترس از مُردنِ بدون جان بازی؟ با این ترس نمی خواهم رو به رو شوم. با این مُردن نمی خواهم چشم در چشم شوم. بماند برای آدم های ترسو. من رویاهای دیگری دارم. قبول کردم. گفتم باشد. رو به رو می شوم. من ترسِ از ترسو بودن دارم. پس شکستش می دهم و شجاع می شوم.

+ دوستان اشاره می کنند با ترس هایی مثل خوردن سوسک و ... هم رو به رو شوید که من از همینجا اعلام برائت میکنم از این پیشنهاد. :))

376 + 706

بسم الله

به این چند سال وبلاگ نویسی و قصه نویسی و تایپ و تایپ و تایپ که فکر می کنم، می بینم نصیبم عینک و تاریِ دید و کمر درد بود، و اندکی بزرگ شدن در نگاهِ خانواده. حالا هم می خواهم بیشتر و بیشتر بنویسم. بشوم روزنامه نگار. صادقانه، مرگ تدریجی را انتخاب کرده ام. اما همه چیز با یک نگاه متفاوت عوض می شود. من نمی میرم، این خودِ زندگی ست برای من. نوشتن، عجب نسیم خنکی ست در جهنمِ این دنیا.