376 + 737

بسم الله

جمع کردن سفره برایم سخت است، اما سفره‌ پهن شدن روی زمین را دوست دارم. شستن ظرفها برایم سخت است، اما پر شدن ظرف از غذا را دوست دارم. بطری خالی نوشیدنی غمگینم می‌کند، اما وقتی درِ آن را هم‌اتاقی باز می‌کند لب‌خند می‌زنم. تو هم نیستی، اما‌ نگاهت همان سفره‌ی پهن شده روی زمین و ظرف پر شده‌ی غذا و درِ باز شده‌ی بطری ست.

376 + 700

بسم الله

از هر سو خبری می آید. قتل و غارت، تجاوز و گریه، تحریم و گرسنگی، نفرت و بمب، کینه و خنجر، داغ و داغ و داغ. اما، هنوز هم می توان در این هوای کثیفِ خونین، دوست داشتن را دوست داشت.

376 + 574

بسم الله

بیشترینِ سپاهت، جوان است. رنگش، حالش، ذوقش، جانش، حرکتش، رفتارش، لبخندش، فکرش، چشمش، چشمش، چشمش. جوان است که سپاهِ تو را به حرکت در می آورد. جوان است که خون می شود در لوله ی تفنگ. که زَدَمِش، زدمش هایش نیرو می دهد به بقیه یِ سپاه. که امر می پذیرد. که کار می کند. که درست می کند. که جان می دهد. که جان می گیرد. که عشق را هیچ گاه از تنش بیرون نمی آورد. بیشترینِ سپاهت، جوان است. و حالا، جوان ها، باید قهرمان شوند. از نداشتن نترسند. از کمبود بغض نکنند و از ادا درآوردن آدم بزرگ ها دل نبازند. و حالا، جوان ها، باید قهرمان شوند. همانطور که همیشه بوده اند.